Krynickie czerwcowe zachody słońca

Cóż piękniejszego poza słońcem, złotym piaskiem oraz morskimi falami może być nad morzem? Odpowiedź jest oczywista: zachód słońca. Możecie zripostować, że to jednak wschody są piękniejsze, ciekawsze i że sam sobie przeczę, czytając mój wpis o wschodzie słońca w Orłowie. Przyznam Wam rację, ale na wschód słońca znacznie trudniej się wybrać niż na jego zachód. Oczywiście obydwa zjawiska są bardzo malownicze i mają w sobie niepowtarzalne piękno.

Ale zostawmy wschód słońca i zajmijmy się w końcu zachodem :)

Słoneczna pogoda sprawiła, że podczas pobytu w Krynicy Morskiej zachody były zjawiskowe. Tylko jednego dnia nie było mi dane obejrzeć słońca, chowającego się na horyzoncie nieba i wody.

Możecie sądzić, że zachód jak zachód i wystarczy zobaczyć go nad morzem raz. Ja byłem co wieczór i każdego dnia ten rytuał wyglądał zupełnie inaczej.

Był taki dzień kiedy na niebie nie było ani jednej chmury. Słońce wyglądało jak rozpalona tarcza, która schodząc coraz bliżej wody robiła się pomarańczowo-czerwona, a na górze żółto-biała. Efekt wywoływał skojarzenie „rozpalone słońce chłodzi się w wodzie”.

Pamiętam zachody z niezwykłymi chmurami, które nadawały polotu całej oprawie kończącego się dnia. Były tam chmury łagodne, delikatne i tak gęste, że wyglądały jakby płonęły.

Cudownie było chodzić co dzień na plażę wieczorami na długo przed zachodem słońca, żeby uczestniczyć w spektaklu przygotowanym przez naturę. Bardzo dużo ludzi spacerowało po plaży robiąc sobie zdjęcia, czy też siedząc na plaży, w oprawie zachodzącego słońca. Pamiętam parę która siedząc na kocu ustawiła naokoło zapalone lampiony. Pełen romantyzm. Napiszę tylko tyle - piękny widok.

Co prawda tak nastrojowo wieczorów nie spędzałem, ale pyszny śledzik na plaży w doborowym towarzystwie powodował, że wieczory były i tak fantastyczne pomimo braku romantyzmu. :)